Ola Bieńkowska – cóż za cudowna wokalistka! Wczorajszy koncert w Jazz Club Papaja w Ełku był dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Przyznaję – nie słuchałam wcześniej Oli, nie znałam jej muzycznych dokonań (być może dlatego, że dużo więcej i częściej działa za granicą, że za mało jest promowana w naszym kraju, że nikt mi jej wcześniej nie polecił, DLACZEGO NIKT MI JEJ WCZEŚNIEJ NIE POLECIŁ?!?). Był to zatem mój pierwszy raz, ale za to jakże satysfakcjonujący :) Ola pięknie czaruje swoim głosem, świadomie, pewnie, acz z dużą dozą wrażliwości operuje płynącymi z jej wnętrza dźwiękami. No mówię Wam – po prostu pięknie! :) A że towarzyszyli jej tacy muzycy jak Krzysztof Herdzin i Bartosz Szetela, to już w ogóle duża dawka emocji, fantastyczne doznania :) Jak to dobrze, że jest w Ełku takie miejsce, gdzie zjawiają się TAKIE osobistości.
Polecam uwadze twórczość Oli Bieńkowskiej, w tym jej autorską płytę „Résumé (take one)” (ja swój egzemplarz z autografem już mam, zdążyłam go już nawet przesłuchać <3). Poniżej jeden z moich już ulubionych utworów:
Bo piękne rzeczy dzieją się w kulturze.
Najważniejszy był jednak koncert – punkt docelowy naszej wyprawy. Wszystko zaczęło się o godz. 19.45, wówczas to odbyła się uroczystość odciśnięcia dłoni przez zaproszone gwiazdy – niestety zupełnie przeoczyłam ten punkt programu, toteż pojawiliśmy się na miejscu dopiero ok. 20.30. Pół godziny później pojawili się pierwsi artyści – Krzysztof Ścierański, Paweł Pańta, no i sama Esperanza. Zaraz po nich na scenę wyszli Wayne Shorter, Terry Lyne Carrington, Leo Genovese, Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej pod batutą Clarka Rundella. Po nich przychodzili kolejni… Trwało to wiele godzin, toteż każdy, kto tam był, mógł zasmakować w dźwiękach tak światowych, jak i rodzimych muzyków. Muszę przyznać, że wrażenia były niesamowite. No i ta scenografia! Jedyne, co mi przeszkadzało, to stanie w tym tłumie przez tak wiele godzin. Nogi i szyja (bo się chciało coś na tej scenie zobaczyć) z każdą chwilą bolały coraz bardziej – chwilami myślało się już tylko o tym, by usiąść i chwilę odpocząć (chyba się starzeję ;)). I jak się później okazało, dużo lepiej miały osoby z tyłu (z poza strefy golden circle), bo i dźwięk lepiej się rozchodził, a i spocząć na ziemię było gdzie ;) No cóż, najważniejsza była jednak muzyka.
The Pedrito Martinez Group, Oumou Sangaré czy Voo Voo – te zespoły dały niezłą porcję energii. Znany wszystkim utwór „Nim stanie się tak” w świetnej aranżacji (a Mateusz Pospieszalski był po prostu niesamowity! I ten jego śpiew tybetański! Czad :)). Zohar Fresco – izraelski perkusista tureckiego pochodzenia – koniecznie zapoznajcie się z jego twórczością, bo robi wrażenie! Mnie urzekł totalnie. No ale przede wszystkim wspólny występ Esperanzy, Wayne’a Shortera, Herbie Hancocka, Terry Lyne Carrington i Leo Genovese – jestem taka szczęśliwa, że mogłam tam być! Przyznaję, miałam pewien niedosyt samej Esperanzy, jej własnych utworów, ale nie będę narzekać. Być na takim koncercie, słyszeć takich muzyków… sama radość :) Niestety nie zostaliśmy do samego końca :( Ominął nas występ Marcusa Millera, Leszka Możdzera, Zbigniewa Namysłowskiego i jeszcze wielu innych. No cóż… Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze uda mi się usłyszeć wielu z tych artystów, z tym że na nieco mniejszych scenach, bliżej gwiazd… A co, pomarzyć można ;)
na PIĘKNEJ 